چهل و چهار.

  مطمئناً کاملا مثبت نیست این وضع و دیگه الان نمی‌شه مثل انسان اولیه رفت تو غار زندگی کرد، ولی اون دور بودن تقریبی از آدما هم می‌تونه منفی نباشه -نظر من این‌ه حداقل-‌.

  یه مدتی‌ه که تا یه حد قابل توجهی -از نظر خودم- نیستم؛ و تا یه حدی هم آدما نیستن به دلیل اون کم‌رنگ‌شدن‌ه. تا یه اندازه‌ای غم‌انگیز هست برام حقیقتاً ولی بیشتر از این کاری ساخته نیست ازم و دارم سعی می‌کنم کنار بیام باهاش، در کنار تلاش برای حذف حضورایی که در نظر خودم صِرفی‌ن و کم‌تر بودنشون -در حد ضرورت- بهتر‌ه چون رابطه چندان خاصی وجود نداره یا شاید از بین رفته در اون لحظه.

  کم و محدود کردن روابط. به‌نسبت می‌تونه خوب باشه. این که نباشی تو زندگی آدمای زیادی تا احتمالاً آدمای کم‌تری رو هم ناراحت کنی -در هر زمینه و به هر علتی- و سخنانی از این قبیل.

  ناراحت‌م، ولی ناراحت هم نیستم.