دویست و نود.

امسال خیلی از آدمایی که می‌شناختم رفتن؛ بیشتر از همیشه. اما امشب، یه تیکه از قلبم واقعا رفت. این‌طوریه که دیگه دلم نمی‌خواد اینجا بمونم و کاش بتونم هر چی زودتر برم. کجای این دنیا؟ نمی‌دونم! و این، در حالیه که وقتی ذهنم می‌ره سمت فکر وقتی که بخوام برم و قرار باشه با خانواده‌م خداحافظی بکنم، اصلا نمی‌تونم. -سفرت به سلامت عزیز من- دنیای آبی یک ماهی قرمز...