سی.

 می شه نشست و ساعت ها به قشنگی اون چند روز فکر کرد؛ ولی در این مقال نگنجد هیچ وقت...

 بعضی وقتا م فکر می کنی خدا شوخیش گرفته باهات.

***

 تو این چند روز، داشتم فکر می کردم وقتی بمیریم م دلمون برا هم دیگه تنگ می شه یا نه؟ آخه مگه این نبود که تو قیامت خانواده ت رو هم نمی شناسی و همچین چیزی؟ و خب نه فقط بعد قیامت، که تو همون برزخ؛ و به نظرم تو برزخ احتمالش باید بیشتر باشه. تو چنین شرایطی آدما چی کار می کنن؟ به هر حال وضعیت با ندیدنا و دل تنگیای تو دنیا فرق داره؛ آخه دیگه هیچ طوری بر نمی گردی.

 و این که به قدری عمر آدم کوتاه ه که نه فقط به شناخت بزرگا و اینا و کلا هر چی نمی رسه، که حتی نمی تونه آدمای زندگیش رو اون طور که باید دوست داشته باشه و بهشون نشون بده چه اندازه براش اهمیت دارن.

عکس نوشت: اولین و آخرین فوت؛ عمرم ب قدری مقاومت کنه با آرزوهات که وقتی فوتش می کنی، بتونه برآورده شون کنه تا بدونی چه قدر عزیزی.

پ.ن: تا یادم بماند، چه گذشت بر ما. [نوزده تا بیست و سه شهریور]